Starożytne koryta rzek na Marsie i możliwość życia

Wyniki uzyskane przez łazik Curiosity wskazują na obecność wielu kraterów Mars Być może kiedyś były to rzeki płynące, co wskazuje na możliwe warunki życia w starożytności.

Nowa analiza danych z łazika Curiosity pokazuje, że wiele współczesnych kraterów na Marsie mogło kiedyś stanowić rzeki nadające się do zamieszkania.

„Znaleźliśmy dowody na to, że Mars był prawdopodobnie planetą rzeczną” – powiedział Benjamin Cardenas, adiunkt nauk o Ziemi w Penn State i główny autor nowego artykułu ogłaszającego odkrycie. „Widzimy tego oznaki na całej planecie”.

Symulacja i wyniki korozji

W badaniu opublikowanym w Listy z badań geofizycznychNaukowcy wykorzystali modele numeryczne do symulacji erozji Marsa na przestrzeni tysięcy lat i odkryli, że powszechne formacje kraterowe – zwane formami terenu typu „siedzisko i nos” – są najprawdopodobniej pozostałościami starożytnych koryt rzek.

To badanie było pierwszym, w którym zmapowano erozję starożytnej marsjańskiej gleby poprzez uczenie modelu komputerowego na podstawie kombinacji danych satelitarnych, zdjęć Curiosity i skanów 3D warstw – lub warstw skał, zwanych warstwami, które odkładały się przez miliony lat – pod. Dno morskie w Zatoce Meksykańskiej. Analiza ujawniła nowe wyjaśnienie powszechnych formacji kraterów marsjańskich, których do tej pory nigdy nie łączono z erodowanymi osadami rzecznymi.

Morfologia siedlisk i zboczy przedstawiona na Marsie oraz morfologia nosa z Ziemi w wychodni Monte Mercu na Marsie. Źródło obrazu: NASA/Caltech-JPL/MSSS

„Możemy dowiedzieć się wszystkiego o Marsie, lepiej rozumiejąc, w jaki sposób osady rzeczne są interpretowane stratygraficznie i myśląc o dzisiejszych skałach jako o warstwach osadów, które osadzały się z biegiem czasu” – powiedział Cárdenas. „Ta analiza nie jest migawką, ale zapisem zmian. To, co widzimy dzisiaj na Marsie, to pozostałości aktywnej historii geologicznej, a nie jakiś krajobraz zamrożony w czasie.”

Sprzeczne wcześniejsze badania

Poprzednie badania danych satelitarnych z Marsa zidentyfikowały erozyjne formy terenu zwane grzbietami rzecznymi jako potencjalnych kandydatów na starożytne osady rzeczne. Korzystając z danych zebranych przez sondę Curiosity w kraterze Gale, zespół odkrył oznaki osadów rzecznych niezwiązanych z grzbietami rzecznymi, ale raczej z formami terenu, które nigdy nie były kojarzone ze starożytnymi osadami rzecznymi.

„To sugeruje, że w innych miejscach planety mogą znajdować się nieodkryte złoża rzeczne i że większa część marsjańskiego zapisu osadowego mogła zostać utworzona przez rzeki w nadającym się do zamieszkania okresie historii Marsa” – stwierdziła Cardenas. „Na Ziemi korytarze rzeczne są bardzo ważne dla życia, cykli chemicznych, cykli składników odżywczych, cykli osadów. Wszystko wskazuje na to, że rzeki te zachowują się podobnie na Marsie. „

Projektowanie modeli i porównania gruntów

Projektując model komputerowy, Cárdenas i jego zespół odkryli nowe zastosowanie skanów stratygraficznych sprzed 25 lat. Cardenas wyjaśniła, że ​​badania przeprowadzone przez koncerny naftowe pod dnem morskim w Zatoce Meksykańskiej zapewniły doskonałe porównanie z Marsem.

Zespół przeprowadził symulację erozji przypominającej Marsa, korzystając ze skanów 3D rzeczywistych warstw zarejestrowanych na Ziemi. Kiedy przeprowadzili symulację, model ujawnił zerodowany marsjański krajobraz, który utworzył ławy topograficzne i nosy, a nie grzbiety rzek, i wyglądał niemal identycznie jak formy terenu obserwowane przez sondę Curiosity wewnątrz krateru Gale.

„Nasze badania sugerują, że na Marsie mogło znajdować się znacznie więcej rzek, niż wcześniej sądzono, co z pewnością nakreśla bardziej optymistyczny obraz starożytnego życia na Marsie” – mówi Cárdenas. „Oferuje wizję Marsa, na którym większość planety miała kiedyś warunki odpowiednie do życia”.

Odniesienie: „Topografia związana z ekshumacją warstw aluwialnych wypełniających kratery na Marsie” autorstwa Benjamina T. Cardenas i Caitlin Stacy, 8 sierpnia 2023 r., Listy z badań geofizycznych.
doi: 10.1029/2023GL103618

Drugą współautorką artykułu jest Caitlin Stacy, doktorantka w dziedzinie nauk planetarnych o Ziemi w Penn State. A NASA Prace te sfinansowano w ramach grantu biznesowego Solar System.