Pittsburgh — Piłka przeleciała w powietrzu, zatrzymując wszystkich oprócz jednego z 22 graczy na murawie stadionu Three Rivers w ten zimny grudniowy dzień 50 lat temu.
Franco Harris nigdy tego nie zrobił.
Biegający z powrotem Pittsburgh Steelers, których instynkt prowadził go przez całą karierę na boisku i poza nim podczas jego kariery w Hall of Fame, zmienił ducha dysfunkcyjnej franczyzy.
Przed jego przybyciem w 1972 roku Steelers rzadko wygrywali. W chwili, gdy jego chwyt buta, wiecznie znany jako „Niepokalane przyjęcie”, wszedł do słownika, rzadko przegrywali.
Zmarł Harris, autor najsłynniejszej sztuki w historii NFL. Miał 72 lata. Syn Harrisa, Doug, powiedział w środę The Associated Press, że jego ojciec zmarł z dnia na dzień. Nie podano przyczyny śmierci.
Jego śmierć nastąpiła na dwa dni przed 50. rocznicą meczu, który pomógł Steelersom awansować do elity NFL, i na trzy dni przed planowanym przejściem na emeryturę swojego nr 32 w Pittsburghu podczas ceremonii przerwy. mecz z Las Vegas Raiders. Harris był zajęty przebiegiem uroczystości, mówiąc w poniedziałkowych wywiadach medialnych o chwili, której zawsze będzie się trzymał.
„Trudno jest znaleźć odpowiednie słowa, aby opisać wpływ Franco Harrisa na Pittsburgh Steelers, jego kolegów z drużyny, miasto Pittsburgh i Steelers Nation” – powiedział w oświadczeniu prezes zespołu Art Rooney II. „Od swojego debiutanckiego sezonu, przez następne 50 lat, Franco przynosił radość ludziom na boisku i poza nim. Nigdy nie przestał dawać na wiele sposobów. Dotknął wielu i był kochany przez wielu.
Nawet na emeryturze Harris był stałym elementem społeczności, a jej standardy zaczęły się jako młody dzieciak z New Jersey, który biegał po zobaczeniu piłki w powietrzu. Nie jest niczym niezwykłym, że Harris rozmawia z nienarodzonymi graczami przed swoim pamiętnym meczem w obiekcie treningowym Steelers.
„Podziwiam i kocham tego człowieka” – powiedział trener Mike Tomlin. Czas na ludzi”.
Harris rzucił się na 12 120 jardów i cztery przyłożenia Super Bowl Dobra passa Steelersów w latach 70. zaczęła się na dobre, kiedy Harris zdecydował się dalej biegać podczas rozgrywającego z Pittsburgha, Terry’ego Bradshawa, w ostatniej sekundzie, w meczu barażowym z Oakland w 1972 roku.
Tracąc 7-6, Pittsburgh zmierzył się z czwartym i 10 z własnej linii 40 jardów, a na 22 sekundy przed końcem czwartej kwarty Bradshaw cofnął się i rzucił głęboko do francuskiego Fuqua. Fuqua i obrońca Oakland, Jack Tatum, zderzyli się, wysyłając piłkę z powrotem w kierunku pomocy w kierunku Harrisa. Sędziowie nie wiedzą, kto odbił podanie; Iteracje nie mają końca.
Nawet gdy wszyscy na boisku się zatrzymali, Harris nie ruszał się, przebił piłkę na więcej niż cal do murawy w pobliżu Oakland 45, a następnie wyprzedził kilku oszołomionych obrońców Raidera. sprowadził wciąż rozwijającą się NFL do zachodniej Pensylwanii.
„Ta gra naprawdę reprezentuje nasze drużyny z lat 70.”, powiedział Harris po tym, jak „Niepokalane przyjęcie” zostało uznane za najlepszą grę pierwszych 100 lat ligi w 2020 roku.
Chociaż Raiders krzyczeli wtedy obrzydliwie, z czasem w pewnym stopniu zaakceptowali swoją rolę w tradycji NFL. Linebacker z Oakland, Bill Villapiano, który relacjonował Harrisa w sztuce, wziął udział w obchodach 40. rocznicy przedstawienia w 2012 roku, kiedy odsłonięto mały pomnik upamiętniający dokładne miejsce połowu Harrisa. Villapiano planuje wziąć udział w przyjęciu pożegnalnym w Jersey w sobotę wieczorem dla swojego byłego rywala, który stał się przyjacielem, a tajemnica wciąż otacza to, co wydarzyło się o 15:29 23 grudnia 1972 roku.
„Jest tak wiele kątów i tak wiele rzeczy. Nikt nigdy tego nie rozgryzie” – powiedział Villapiano. „Niech trwa wiecznie”.
Podczas gdy Steelers przegrali z Miami w następnym tygodniu w mistrzostwach AFC, Pittsburgh stał się dominującą drużyną lat 70., dwukrotnie wygrywając Super Bowl jeden po drugim, najpierw po sezonach 1974 i 1975 i ponownie w 1978 roku. i sezony 1979.
Wszystko zaczęło się od sztuki, która zmieniła losy franczyzy i pod pewnymi względami regionu.
„Trudno uwierzyć, że to już 50 lat, to dużo czasu” – powiedział Harris we wrześniu, kiedy ogłosił, że jego numer zostanie wycofany. „A utrzymanie go przy życiu jest wciąż ekscytujące i ekscytujące. To naprawdę wiele mówi. To wiele znaczy”.
Harris, mierzący 6 stóp i 2, 230 funtów pochodzący z Penn State, znalazł się w centrum tego wszystkiego. Pobiegł na rekordowe wówczas 158 jardów i przyłożenie w drodze do zdobycia nagrody dla najbardziej wartościowego gracza w grze w wygranym 16-6 meczu Pittsburgha z Minnesotą w Super Bowl IX. Strzelił gola w co najmniej trzech z czterech Super Bowl, w których grał, a jego 354 jardy w karierze na największej scenie NFL pozostają rekordem prawie cztery dekady po przejściu na emeryturę.
Hall of Famer Tony Dungy, który był w zespole Harrisa w Pittsburghu pod koniec lat 70., napisał na Twitterze, że jest „jednym z najmilszych i najdelikatniejszych ludzi, jakich kiedykolwiek znałem”. „Był wielkim człowiekiem i świetny gracz zespołowy. Gracz Hall of Fame, ale nie tylko. Dla mnie wspaniały wzór do naśladowania! „
Urodzony 7 marca 1950 roku w Fort Dix w stanie New Jersey, Harris grał kolegialnie w Penn State, gdzie jego głównym zadaniem było otwieranie dołków dla kolegi z boiska, Lydella Mitchella. Steelers, w końcowej fazie przebudowy prowadzonej przez trenera Hall of Fame, Chucka Nolla, widzieli wystarczająco dużo Harrisa, aby uczynić go 13. numerem w drafcie z 1972 roku.
„Kiedy (Nole) wybrał Franco Harrisa, był ofensywny, dał mu dyscyplinę, dał mu pragnienie, dał mu możliwość wygrania mistrzostw w Pittsburghu” – powiedział Lynn Swann, szeroki odbiorca Hall of Fame o swoim częstym współlokatorze. Na wycieczkach grupowych.
Wpływ Harrisa był natychmiastowy. Zdobył nagrodę Rookie of the Year NFL w 1972 roku po tym, jak rzucił się na ówczesny rekord debiutanta zespołu 1055 jardów i 10 przyłożeń, gdy Steelers po raz drugi dotarli do posezonu.
Harris został natychmiast przyjęty przez dużą włosko-amerykańską populację miasta, kierowaną przez dwóch lokalnych biznesmenów znanych jako „Włoska Armia Franco”. Harris ma korzenie jako syn Afroamerykanina i włoskiej matki.
Chociaż „Niepokalane przyjęcie” uczyniło Harrisa gwiazdą, generalnie wolał odpuścić dramat, nie pozwalając, by jego usta mówiły. W drużynie, w skład której wchodzili wielcy mężczyźni w Bradshaw, obrońca Joe Greene i obrońca Jack Lambert, cichszy Harris spędził 12 sezonów pomagając prowadzić atak Pittsburgha.
W sezonie osiem razy przekroczył 1000 jardów, w tym pięć razy, grając w harmonogramie 14 meczów. Zgromadził dodatkowe 1556 jardów w biegu i 16 przyłożeń w biegu w fazie playoff, ustępując tylko Emmittowi Smithowi.
Pomimo swoich krzykliwych liczb Harris upiera się, że jest tylko trybikiem w niezwykłej maszynie, która na nowo definiuje wielkość.
Podczas swojego przemówienia w Hall of Fame w 1990 roku Harris powiedział: „W tamtych czasach każdy gracz przynosił ze sobą swoje małe elementy, aby stworzyć tę niesamowitą dekadę. Każdy miał swój własny sposób, każdy miał swój własny sposób. Ale to było niesamowite, wszystko się połączyło i połączyło, tworząc najwspanialszy zespół wszechczasów.
Harris postanowił również wspierać swoich kolegów z drużyny. Kiedy Bradshaw wziął coś, co Harris uznał za nielegalne późne uderzenie w linebackera Dallas, Thomasa „Hollywooda” Hendersona, w drugiej połowie ich spotkania w Super Bowl po sezonie 1978, Harris w zasadzie zażądał, aby Bradshaw dał mu piłkę w następnej grze. Wszystko, co Harris zrobił, to przebiegnięcie 22 jardów w górę środka – przez Hendersona – w celu przyłożenia, które dało Steelersom 11-punktową przewagę, której nigdy nie zrezygnują w drodze do trzeciego mistrzostwa w ciągu sześciu lat.
Pomimo wszystkich jego sukcesów, jego czas w Pittsburghu dobiegł końca, kiedy Steelers wycięli go podczas zgrupowania przed sezonem 1984. Noll, który tak długo polegał na Harrisie, zapytał: „Kim jest Franco?” Sławnie odpowiedział. Zapytany o nieobecność Harrisa w obozie zespołu.
Harris podpisał kontrakt z Seattle i przebiegł zaledwie 170 jardów w ośmiu meczach, zanim został zwolniony poza sezonem. Przeszedł na emeryturę jako trzeci czołowy zawodnik wszech czasów NFL, za Walterem Paytonem i Jimem Brownem.
„Nawet o tym nie myślę (już)”, powiedział Harris w 2006 roku. „Wciąż jestem czarno-złoty”.
Harris pozostał w Pittsburghu po przejściu na emeryturę, mocno angażując się w kilka organizacji charytatywnych, w tym otwierając piekarnię i pełniąc funkcję prezesa „Pittsburgh Promise”, która zapewnia studentom Pittsburgh Public School możliwości stypendiów uniwersyteckich.
„Myślę, że wszyscy znają Franco, nie tylko ze względu na pracę, którą wykonał na boisku, ale także poza nim”, powiedział w środę obrońca Steelers, Cam Heyward. „Myślę, że robi tam różnicę, był zaangażowany we wszystko, co mógł. „
Harris pozostawił żonę Danę Dokmanovich i syna Doka.
———
Pisarz AP Pro Football Josh Duboe z San Francisco przyczynił się do powstania tego raportu.
———
Również AP NFL: https://apnews.com/hub/nfl i https://apnews.com/hub/pro-32 oraz https://twitter.com/AP—NFL
„Profesjonalny webaholik. Pisarz. Telewizyjny geek. Nieuleczalny podróżnik. Znawca mediów społecznościowych. Ekspert od bekonu.”