Mike Posey, skrzydłowy Hokejowej Galerii Sław, który odegrał kluczową rolę w doprowadzeniu nowojorczyków do czterech kolejnych mistrzostw o Puchar Stanleya na początku lat 80., zmarł w piątek w swoim domu w Montrealu. Miał 65 lat.
Kimber Auerbach, Dyrektor ds. Komunikacji w wyspiarzePowiedział, że przyczyną był rak płuc. Zajęty ogłosił, że ma chorobę w październiku.
The Islanders, założony jako rozbudowany zespół National Hockey League w 1972 roku, wygrali zaledwie 12 meczów w swoim pierwszym sezonie w Nassau Coliseum na Long Island i nie spisywali się lepiej w następnym sezonie.
Zaczęli jednak docierać do play-offów pod zarządem dyrektora generalnego Bill Torey i trener Arab, który zebrał zespoły, w których występował Posey na prawym skrzydle i jego towarzysze Brian Trotier w środku, Clark Gillis na lewym skrzydle, Denis Botvin w obronie i Billy Smith w bramce. (Matt Gillis Rak 21 stycznia o 67.)
The Islanders pokonali Philadelphia Flyers, Minnesota North Stars, Vancouver Canucks i Edmonton Oilers w Pucharze Stanleya 1980-1983, a następnie przegrali z Oilers w finale Pucharu 1984.
Urodzony w Kanadzie Bossy był jednym z najszybszych łyżwiarzy w NHL, posiadał niesamowitą umiejętność odrzucania strzałów z nadgarstka, zanim bramkarze rywali wpadli na pomysł, że dysk jest na ich drodze.
„Mike dostał najszybsze ręce, jakie kiedykolwiek widziałem”, powiedział kiedyś Arbor.
Bossy dwukrotnie prowadził NHL pod względem bramek, z 69 golami w sezonie 1978-79 i 68 w sezonie 1980-81. Strzelił nie mniej niż 51 goli w każdym ze swoich pierwszych dziewięciu sezonów, zanim kontuzja pleców ograniczyła się do 38 w ostatnim sezonie. Jego 85 bramek w 129 meczach play-off było wówczas największą liczbą bramek w historii NHL.
Bossy strzelił 573 gole i zaliczył 553 asysty w 752 meczach w sezonie zasadniczym w ciągu 10 sezonów NHL, wszystkie z Islanders.
został wybrany w Hokejowa Galeria Sław w 1991 roku.
Dowcipny i lekko zbudowany gracz, Bossy przeciwstawił się trudnym testom i odmówił wdawania się w bójki.
„Chłopaki wiedzieli, że nie będzie walczył”, powiedział Trotier w wywiadzie dla Sports Illustrated w 1999 roku. „Uderzyli go i zastrzelili włócznią, to nie miało znaczenia. Nie potrzebował dużo miejsca. facet był tak kreatywny, że mógł zrobić coś wyjątkowego za pomocą zaledwie pół cala”.
Posey wspomina w swoich wspomnieniach „The Chief: The Mike Posey Story” (1988, z Barrym Meiselem): „Prawdopodobnie rozwinąłem to, co skauci nazywali moją szybką ręką i szybkim uwolnieniem bardziej niż cokolwiek innego w mojej samoobronie”. „NHL był zoomem, zoomem i zoomem w porównaniu do początkujących. Nauczyłem się wykonywać szybkie podania i robić szybkie zdjęcia, aby uniknąć trafienia za każdym razem, gdy miałem płytę.”
apodyktyczny beat Kubek Lady Bing Za szlachetną grę w 1983, 1984 i 1986 roku. Wytrzymał tylko 210 minut rzutów karnych.
Został wybrany przez Islanders jako 15. typ w NHL Amateur Draft z 1977 roku po tym, jak został pokonany przez drużyny, które pomimo jego bramek w hokeju juniorów uważały, że nie ma umiejętności sprawdzania, aby przetrwać w NHL
Bossy szybko udowodnił, że jest inaczej. Wygrał trofeum Calder Memorial Trophy w latach 1977-78 jako debiutant roku w NHL i przez 15 lat strzelił 53 gole dla debiutantów. wygrał w Puchar Conna Smitha Jako najbardziej wartościowy gracz w 1982 mecz o Puchar Stanleya.
Michael Posey urodził się 22 stycznia 1957 roku w Montrealu jako jedno z dziesięciorga dzieci Bordena i Dorothy Posey. Jego ojciec był Ukraińcem, a matka Angielką. Borden Bossy zalał podwórko rodzinnego budynku mieszkalnego w zimie, aby stworzyć lodowisko, a Mike nauczył się jeździć na łyżwach w wieku 3 lat.
Porzucił Laval Catholic High School, aby dołączyć do reprezentacji Lavala w Major League Hockey League w Quebecu pod koniec sezonu 1972-73 i grał przez cztery pełne sezony z Lavalem, strzelając 309 bramek.
Następnie został wybrany przez wyspiarzy w drafcie.
Kariera Posey w NHL została przerwana z powodu przewlekłej kontuzji. Na początku obozu szkoleniowego wyspiarzy w 1986 roku cierpiał na ból pleców. Opuścił 17 meczów w sezonie zasadniczym i doznał kontuzji lewego kolana w fazie play-off, kiedy Flyers spędzili na wyspie w rundzie wstępnej. Lekarze w końcu odkryli, że miał dwa zainfekowane dyski, których nie można było naprawić chirurgicznie. Siedział w sezonie 1987-1988, a następnie w październiku 1988 przeszedł na emeryturę z hokeja.
The Islanders wycofali Poseya numer 22 w marcu 1992 roku, czyniąc go drugim graczem, który otrzymał to wyróżnienie po Botvinie.
Ocaleni Posey to jego żona, Lucy Kramer, Posey i ich dwie córki, Josian i Tania.
Posey, który był dwujęzyczny, realizował projekty komercyjne i radiowe w Kanadzie po zakończeniu jego kariery. Kiedy wykryto u niego raka, zwolnił się ze stanowiska analityka hokeja dla francuskojęzycznej telewizji TVA Sports z siedzibą w Montrealu.
Mimo wszystkiego, co osiągnęli Posey i jego mistrzowie Pucharu Stanleya, brakowało im charyzmy jego rówieśników, centrum Oilers Hall of Fame, Wayne’a Gretzky’ego i drużyn Edmonton, które prowadził Gretzky, które zdobyły cztery Puchary Stanleya w latach 80-tych.
„Nigdy nie zdobyliśmy milionowego uznania, jakie powinniśmy mieć” – powiedział kiedyś Posey dla Sports Illustrated. „Mieliśmy bardzo przeciętną organizację. Nie chcieli, żeby faceci dużo robili, ponieważ myśleli, że hokej może ucierpieć. Ludzie nie mówią o nas przy pierwszej wzmiance o świetnych zespołach.”
Dodał: „Myślę, że im jestem starszy, mam dość mówienia ludziom, że zdobyłem ponad 50 punktów przez dziewięć lat z rzędu. Wszystko, co mówię, sprawia, że brzmi to tak, jakbym był zgorzkniały, ale wcale tak nie jest. Dopiero wtedy, gdy robisz coś dobrze, tak jak zrobił to nasz zespół, lubisz to doceniać”.
Jeśli chodzi o porównania do Gretzky’ego, Posey powiedział New York Times w styczniu 1986 roku, kiedy został 11. graczem w historii National Hockey League, który strzelił 500 goli: „Ludzie nazywają go Wielkim Gretzky. czuję się komfortowo z tym, co pomogłem osiągnąć mojemu zespołowi”. Inną kwestią jest to, czy uważam Wayne’a Gretzky’ego za najwspanialszą rzecz od czasu szarlotki”.
Maya Coleman przyczyniła się do powstania raportu.
„Typowy ekspert od Twittera. Miłośnik kulinarny. Gracz. Student. Nieuleczalny miłośnik kawy. Zły praktyk popkultury.