Rangersi rywalizują z D-Backami o pierwszy tytuł World Series dla tej serii

Zaledwie 28 godzin wcześniej Rangersi dowiedzieli się, że będą musieli wygrać dwa kolejne mecze World Series bez Scherzera i Garcii, którzy obaj odnieśli kontuzje kończące sezon w trzecim meczu. Natychmiast to zrobili, pokonując Arizona Diamondbacks, wygrywając mecze. Numery 4 i 5 w swoim budynku opowiedzieli o tym, co wielu od dawna uważało za najważniejszą cechę tej drogiej, udekorowanej grupy graczy:

Nieważne, co się stanie, znajdą sposób.

„Zwycięstwo w World Series wymagało całego wysiłku całego zespołu” – powiedział Scherzer. „To nigdy nie był chłopiec”.

Ostatnim zawodnikiem był Nathan Ewaldi, 33-letni praworęczny, który walczył z niepewnym dowodzeniem, poradził sobie z wieloma problemami i jakimś cudem wyrównał Jacka Gallena przez sześć bezbramkowych rund, wyrównując wynik głębokiego składu Rangersów. W końcu udało się przebić.

Mitch Carver dał Rangersom dobrą passę singlem RBI w siódmej tercji, a Marcus Siemian zakończył mecz dwurunowym homerem w dziewiątej tercji.

Semien spojrzał na swoją ziemiankę i ryknął, gdy dotknął pierwszej bazy. W tym momencie już wiedział – Rangersi byli w drodze po swoje pierwsze mistrzostwo w 63-letniej historii franczyzy.

– To jest wizja, prawda? Środkowy zawodnik Rangersów, Corey Seager, powiedział po zdobyciu trofeum MVP World Series po raz drugi w swojej karierze. „Brak mi słów, ale to wyjątkowy moment”.

Rangersi zakończyli najlepszy sezon posezonowy w swojej historii z bezprecedensowym rekordem 11-0 na wyjazdach. Pomogło im to stać się trzecią drużyną w historii baseballu, która wygrała World Series w ciągu dwóch sezonów po przegraniu ponad 100 meczów, dołączając do drużyn New York Mets w 1969 r. i Boston Braves w 1914 r.

Teksas przegrał 102 mecze w 2021 roku i odpowiedział, wydając 500 milionów dolarów na Semiena i Seagera w następnym sezonie. Rok później wzmocnili swoją rotację – pozyskali Eovaldiego, Jacoba deGroma i Andrew Heaneya – i zwolnili ze stanowiska menadżera trzykrotnego mistrza Bruce’a Bochy’ego.

Bochy został szóstym menadżerem z czterema lub więcej tytułami World Series, dołączając do Joe McCarthy’ego (7), Caseya Stengela (7), Connie Mack (5), Joe Torre (4) i Waltera Alstona (4). Jego stała obecność była nieoceniona dla zespołu, który stawiał czoła ciągłym przeciwnościom losu.

Rangersów nękały kontuzje w całym składzie i całym sztabie rzucającym. DeGrom, który podpisał kontrakt o wartości 185 milionów dolarów, przeszedł operację Tommy’ego Johna. Scherzer, nabyty w połowie sezonu, który miał utrzymać Rangers do października, doznał kontuzji barku, która postawiła pod znakiem zapytania cały jego sezon. Seager, Ewald, Mitch Carver, Jonah Heim, Josh Jung, John Gray, Josh Spurs i Jose Leclerc znajdują się na liście kontuzjowanych.

Rangersi przegrali osiem meczów z rzędu w połowie sierpnia i sześć z pierwszych siedmiu na początku września. W finale sezonu zasadniczego utrzymywali przewagę 2 i pół meczu w swojej lidze, następnie przegrali trzy z czterech z Seattle Mariners, łącznie z finałem, i odpadli ostatniego dnia w American League West. dzika karta.

To w jakiś sposób zapoczątkowało siedem zwycięstw z rzędu w fazie play-off, które wyeliminowały 99 zwycięstw Tampa Bay Rays i 101 zwycięstw Baltimore Orioles i objęły prowadzenie 2:0 nad broniącym tytułu Houston Astros.

Kiedy przegrali trzy mecze z rzędu u siebie w AL Championship Series, odpowiedzieli zwycięstwem jeden po drugim w Houston, co było ich pierwszym medalem od rozczarowania World Series w 2011 roku. W pierwszym meczu World Series, kiedy w dziewiątej rundzie przegrywali z Diamondbacks dwoma runami, walczyli przez całą drogę, po remisowym home runie Seagera i, w dogrywce, home runie Garcii. A kiedy stracili Scherzera (skurcze pleców) i Garcię (naciągnięcie ukośne) w trzecim meczu, odpowiedzieli jednym z najbardziej dominujących występów w czwartym meczu, zdobywając 10 runów w trzeciej rundzie, a każdy z nich miał dwa outy.

Gra 5 dodatkowo pokazała ich moxie. Diamondbacks wystawiali co najmniej jednego baserunnera w każdej z pierwszych pięciu rund, ale Ewaldi ciągle wychodził z zamieszania, w tym jeden z załadowanymi bazami w piątej, który utrzymywał mecz bez punktów, dopóki atak Rangersów nie przebił się przeciwko Galenowi. Jego oferta bez trafienia w siódmej minucie.

Eovaldi obniżył swój ERA w karierze wśród potencjalnych zwycięzców serii do 1,03, co stanowi trzeci najniższy wynik w historii.

Seager jednym uderzeniem poprowadził do pustej trzeciej bazy. Evan Carter, debiutant, gra podwójnie na prawym skrzydle. Carver postawił Rangersów na szachownicy i strzelił środkiem. Rangersi otworzyli spotkanie czterema runami w dziewiątym secie. Heim zdobył piłkę, która wśliznęła się pod rękawicę Aleca Thomasa i zdobył dwa runy, a Siemian podążył za swoim własnym homerem po dwóch runach.

To jest moment, który sobie wyobraził, zgadzając się na współpracę z Seagerem 24 miesiące temu.

„Wszystkim na sali się to podobało” – powiedział Semien. „Wszyscy gramy o to. Nie gramy dla żadnych pochwał ani niczego. Gramy dla tego. Nauczyliśmy się, że jeśli dostaniesz się do play-offów, rozgrzejesz się, zdobędziesz miotaczy, każdy może to wygrać”.

Około pół godziny po nagraniu finału Chase Field było nadal w połowie wypełnione fanami Rangersów, którzy zostali, aby obejrzeć prezentację trofeum. Wielu z nich skandowało „Brews”, gdy Bochy odbierał trofeum World Series. Później, w odwiedzającym klub, utwór Creeda „Higher” stał się okrzykiem bojowym dla zespołu, grzmiącym z głośników ponad dymem z cygar i szampanem.

W pewnym momencie Scherzer podszedł do starszego bramkarza Brada Millera, wręczył mu trofeum i poinstruował, aby trzymał je wysoko i patrzył na swoje odbicie od dołu.

„Wow!” – zdziwił się Miller.

Rangersom w końcu się to udało.

„To nierealne” – powiedział Bochy, obecnie czterokrotny menadżer mistrzów. „Rok temu siedziałam na fotelu rozkładanym. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo jestem błogosławiona, że ​​jestem w tej pozycji”.