Pionier Doliny Krzemowej, Gordon Moore, współzałożyciel firmy Intel, zmarł w wieku 94 lat.

Kluczowa postać w historii elektroniki, dr. Moore przewidział w 1965 roku, że moc komputerów będzie się podwajać co roku przez dekadę, a do połowy lat siedemdziesiątych zrewidował swoją prognozę do co dwa lata. Ponieważ moc obliczeniowa rośnie wykładniczo — a koszty spadają — zostało to nazwane prawem Moore’a i stało się standardem, z którym naukowcy z powodzeniem spotykają się od dziesięcioleci.

Robienie komputerów mniejszych, szybszych i tańszych oznacza integrowanie coraz większej liczby obwodów na krzemowych taśmach. Dr. Moore, jak to ujął w artykule z magazynu z 1965 roku, wyobrażał sobie, że te układy scalone „prowadzą do takich cudów, jak komputery domowe — lub przynajmniej terminale podłączone do komputera centralnego — automatyczne sterowanie samochodami i osobiste przenośne urządzenia komunikacyjne”. Dokonał swojej charakterystycznej prognozy.

Prawo Moore’a stało się siłą napędową technologii komputerowej na następne pół wieku. „To stworzyło Dolinę Krzemową” – powiedział Carver Mead, emerytowany informatyk z Kalifornijskiego Instytutu Technologicznego, który ukuł zwrot „Prawo Moore’a” w rozmowie z The Associated Press w 40. rocznicę ustawy.

„Innowacje w elektronice to zarówno wizja, jak i majsterkowanie, a Gordon Moore widział przyszłość lepiej niż ktokolwiek inny w ciągu ostatnich 50 lat” — powiedział Michael S. Malone, autor „The Intel Trinity” w historii z 2014 roku. firmy. „Branża nie mierzy swoich wyników prawem Moore’a. Opierając się na tym, zaprojektował i ukierunkował swoje cele, czyniąc z prawa samospełniającą się przepowiednię.

Intel prowadził szybki rozwój. W 1971 roku wprowadziła pierwszy bardzo wydajny układ scalony, tak zwany „procesor programowalny ogólnego przeznaczenia” — lub mikroprocesor — mózg komputera na pojedynczym chipie. Zawierał 2300 tranzystorów na 12-milimetrowym kawałku krzemu, czyli mniej więcej ułamek wielkości paznokcia.

„Naprawdę jesteśmy rewolucjonistami dzisiejszego świata – nie dzieciaki z długimi włosami i brodami, które rozbiły szkoły kilka lat temu” – powiedział wówczas reporterowi dr Moore. (Dzisiaj Intel, wciąż lider w branży, może zmieścić około 1,2 miliarda tranzystorów w tej samej przestrzeni).

Dr Moore wiedział, że zwiększenie mocy komputera poprzez upakowanie większej liczby tranzystorów w mniejszych układach scalonych ostatecznie stałoby w sprzeczności z prawami fizyki, ponieważ rozmiar atomu ogranicza zdolność krzemu do zawężania ścieżek, po których poruszają się elektrony. Ostrzegł jednak przed przewidywaniem „końca postępu”, ponieważ naukowcy, jak powiedział, będą nadal znajdować bardziej unikalne rozwiązania.

„Za każdym razem, gdy ktoś ogłasza, że ​​prawo Moore’a jest martwe, następuje pewien postęp” – powiedział Malone.

Dr Moore założył firmę Intel w 1968 roku wraz z fizykiem Robertem Noyce. Współzałożyciel firmy Fairchild Semiconductor, założonej w 1957 roku wraz z Noyce i sześcioma innymi osobami. Wśród wielu wynalazków Fairchilda dwa wyróżniają się jako rewolucjonizujące informatykę, a dr Moore odegrał znaczącą rolę w każdym z nich.

Pierwotnie proces drukowania chemicznego wytwarzał chipy komputerowe w partiach zamiast pojedynczo. Inny pomysł Noyce’a polega na umieszczeniu nie tylko jednego tranzystora na kawałku krzemu — przełącznika włączania/wyłączania komputerów — ale kilku z przewodami do ich połączenia. Jest to układ scalony, który powstał jako mikroprocesor w firmie Intel. (Naukowiec z Texas Instruments, Jack Gilby, jednocześnie i niezależnie wynalazł układ scalony.)

Układy scalone i środki do ich masowej produkcji wyznaczają tempo wyścigu naukowego i korporacyjnego zgodnie z prawem Moore’a.

Fairchild, z siedzibą na południowy wschód od San Francisco, nie oferował swoim pracownikom opcji na akcje, a wielu naukowców odeszło, aby założyć nowe firmy. Firmy o nazwie „Fairchildren” obejmują Advanced Micro Devices, National Semiconductor, LSI Logic i Intel.

Exodus z Fairchild przekształcił okoliczne sady w Dolinę Krzemową, mekkę start-upów zajmujących się zaawansowanymi technologiami. Wystawa w Computer History Museum w Mountain View przedstawia „drzewo genealogiczne” dziesiątek firm Valley, których korzenie znajdują się w Fairchild.

W wywiadzie dla Fundacji Dziedzictwa Chemicznego z 2015 r. Moore powiedział. „Większość obecnych tutaj firm może wywodzić się z Fairchild. To tam naprawdę przenieśli się inżynierowie-przedsiębiorcy.

W firmie Intel dr. Moore skupił się na szybkim przenoszeniu produktów z deski kreślarskiej do klienta. Wspierał przedsiębiorczy sposób myślenia i usprawniał praktyki, które stały się podstawowymi cechami Doliny Krzemowej.

„Kiedy zakładaliśmy firmę Intel”, mówi dr. Moore powiedział gospodarzowi talk show PBS, Charliemu Rose’owi: „W szczególności nie utworzyliśmy oddzielnego laboratorium. Powiedzieliśmy działowi rozwoju, aby właściwie wykonywał swoją pracę w zakładzie produkcyjnym.… Więc usunęliśmy krok”.

Pierwszy prezes Intela, Arthur Rock, który zebrał początkowe fundusze dla Intela, powiedział magazynowi Fortune w 1997 roku, że Dr. opisał Moore’a jako wielkiego naukowca, który „skupił się na jednym celu bardziej niż ktokolwiek inny i sprawił, że wszyscy go osiągnęli”. Natomiast Noyce, pierwszy dyrektor naczelny Intela, „miał przebłysk geniuszu, ale nie mógł się do niczego przyczepić” — powiedział Rock.

Dr Moore zastąpił Noyesa na stanowisku dyrektora naczelnego w 1975 roku. Dr. Moore i jego własny zagorzały następca, Andrew S. Kiedy Grove ponownie skupił się na produkcji mikroczipów przechowujących informacje (układy pamięci), a nie przetwarzających informacje (układy logiczne), dni firmy były krytyczne. To była wielomiliardowa historia sukcesu firmy Intel.

Kolekcja chemii przyjaciela

Gordon Earle Moore urodził się 3 stycznia 1929 roku w San Francisco. Dorastał w Pescadero w Kalifornii, rolniczej społeczności w hrabstwie San Mateo. Jego ojciec był zastępcą szeryfa hrabstwa, a matka pomagała w prowadzeniu rodzinnego sklepu wielobranżowego.

Miał 10 lat, kiedy jego rodzina przeniosła się do Redwood City, z dala od Menlo Park i Palo Alto. Przyjaciel z sąsiedztwa otrzymał na Boże Narodzenie zestaw chemikaliów i zaprosił młodego Gordona, żeby wysadził wszystko w powietrze.

„Większość ludzi, którzy mnie wtedy znali, określiłaby mnie jako cichego” – żartował kiedyś – „z wyjątkiem bomb”.

Dr. Moore, pierwszy w swojej rodzinie, który uczęszczał do college’u, ukończył Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley w 1950 roku, uzyskując tytuł licencjata z chemii. Cztery lata później uzyskał doktorat z chemii w California Institute of Technology i rozpoczął pracę w Laboratorium Fizyki Stosowanej Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa w Laurel w stanie Maryland.

W 1956 roku fizyk William Shockley wyznaczył dr Moore’a do Shockley Semiconductor Laboratory w pobliżu Uniwersytetu Stanforda. W tym samym roku Shockley i dwóch innych naukowców zdobyło Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki za swoją pracę w Bell Laboratories, w tym za wynalezienie tranzystora. Kompaktowy, niezawodny sposób regulacji elektryczności, tranzystory zastąpią nieporęczne, łatwo pękające lampy próżniowe w komputerach i innych urządzeniach.

W ciągu roku apodyktyczny styl zarządzania Shockleya – i tendencja do przypisywania pracy innych ludzi jako własnej – skłoniły dr Moore’a i siedmiu innych naukowców do ucieczki.

„Zdradziecka ósemka”, jak ich nazwał Shockley, została zwerbowana jako grupa do badania i opracowywania półprzewodników. Odrzuciło je ponad dwadzieścia firm. Wreszcie Sherman Fairchild, wynalazca, którego ojciec był założycielem IBM, zainwestował 1,5 miliona dolarów, aby założyć Fairchild Semiconductor z nieuczciwymi inżynierami.

Sukcesy Fairchild były tak liczne, że zanim firma przerosła swój pierwszy zakład, Dr. Moore napisał w eseju, że płytki na suficie kawiarni „były pokryte odciskami wszystkich tych korków od szampana”.

Po wstrząsie administracyjnym w Fairchild, dr. Moore nawiązał współpracę z Noyce, aby założyć firmę Intel. Zrezygnował ze stanowiska dyrektora naczelnego w 1987 roku, a dziesięć lat później został mianowany emerytowanym przewodniczącym. Zrezygnował z tej funkcji w 2006 roku.

Dr. Moore był byłym przewodniczącym zarządu Instytutu Inżynierów Elektryków i Elektroników oraz Caltech. Jego wyróżnienia obejmują Narodowy Medal Techniki przyznany w 1990 roku. Dziesięć lat później on i jego żona, była Betty Whitaker, utworzyli fundację dysponującą ponad 6 miliardami dolarów dotacji na wspieranie grantów na konserwację, badania naukowe i edukację.

Oprócz żony, którą poślubił w 1950 roku, ocaleni to Kenneth i Steven oraz czworo wnucząt.

Ze względu na swoją pozycję w Dolinie Krzemowej, Dr. Moore był często wzywany do przewidywania przyszłości nauki i technologii. Kiedyś odrzucił pomysł komputera osobistego jako „coś w rodzaju żartu”, lubił mówić, że nie nadaje się do tej roli.

„Zaskoczyło mnie znaczenie Internetu”, powiedział New York Times w 2015 roku. „To była po prostu kolejna mała sieć komunikacyjna, która rozwiązała kilka problemów. Nie zdawałem sobie sprawy, że otworzy cały wszechświat nowych możliwości i na pewno tak się stało. Szkoda, że ​​nie mogłem tego przewidzieć”.