Naukowcy znają teraz wiek ogromnego krateru ukrytego pod lodem Grenlandii.
Krater Hiawatha, który leży pod 1 kilometrem lodu w północno-zachodniej Grenlandii, uformował się 58 milionów lat temu, wynika z badań opublikowanych 9 marca w czasopiśmie. postęp naukowy. Podczas gdy niektóre wstępne szacunki określają wiek krateru na zaledwie 13 000 lat, nowe odkrycie oznacza, że uderzenie nastąpiło znacznie wcześniej, w czasie, gdy Grenlandia tętniła życiem.
„Grenlandia była już pokryta umiarkowanym lasem deszczowym, kiedy asteroida uderzyła” – powiedział współautor badania Michael Storey, naukowiec z Muzeum Historii Naturalnej w Danii, który specjalizuje się w datowaniu materiałów geologicznych.
ten asteroida Miała około 1,5 kilometra szerokości, kiedy uderzyła w ziemię. Możliwe, że jego efekt został wywołany lokalnie trzęsienia ziemi i pożary, powiedział Storey Live Science, ale nie ma dowodów na to, że mają one wpływ na globalny klimat.
życie w dole
Naukowcy Krater został odkryty po raz pierwszy w 2018 roku, za pomocą urządzeń radarowych penetrujących lód, zainstalowanych na statkach powietrznych. Ale biorąc pod uwagę masywną pokrywę lodową pokrywającą krater, nie było bezpośredniego sposobu określenia wieku uderzenia.
Związane z: Na zdjęciach: krater Hiawatha
Na szczęście krater znajduje się na krawędzi lądolodu. Zaledwie 3 mile (5 km) od krawędzi krateru spod lodu wypływa strumień, niosąc ze sobą osad. Po zebraniu i zbadaniu dużych ziaren piasku i żwiru z tego obszaru, naukowcy odkryli, że wiele z nich wykazywało oznaki topnienia i szoku – oznaki, że zostały nagle i gwałtownie rozgrzane.
Storey i współpracownicy wykorzystali metodę zwaną datowaniem argon-argon, aby scharakteryzować wiek 50 ziaren piasku z tego strumienia. Metoda ta opiera się na naturalnym rozpadzie promieniotwórczym potasu-40, który jest radioaktywnym wariantem (lub izotopem) pierwiastka potas który ma okres półtrwania 1,251 miliarda lat. Potas rozkłada się 40 do argon 40, gaz wciąż uwięziony w skale. Naukowcy mogą zmierzyć stosunek między tymi dwoma izotopami, aby określić, jak długo trwał rozpad. Bardzo wolne tempo rozpuszczania potasu 40 w argon 40 oznacza, że ta metoda jest przydatna do pomiaru bardzo starości. Ciepło zderzenia resetuje zegar molekularny do zera, powiedział Storey Live Science, więc on i jego zespół mogą wykorzystać liczby do określenia, kiedy ziarna piasku się zderzają.
Tymczasem współautor badania Gavin Kenny, pracownik naukowy w Szwedzkim Muzeum Historii Naturalnej, zastosował podobną metodę do pomiaru rozpadu pierwiastka promieniotwórczego. uran Ołów występuje w minerałach zwanych cyrkonem, które są zawarte w żwirze strumieniowym.
Obie metody przyniosły podobne wyniki: ziarna i kamyki zostały poddane poważnemu uderzeniu około 58 milionów lat temu, w późnym paleocenie.
efekt lokalny
Ten wiek oznacza, że efekt nie ma nic wspólnego z ochłodzeniem młodszego dryasu, globalną zmianą zimna, która miała miejsce około 13 000 lat temu. Jedna z kontrowersyjnych teorii mówi, że ochłodzenie zostało zainicjowane przez uderzenie asteroidy, ale nie znaleziono krateru w odpowiednim wieku.
Jak powiedział Storey, rdzenie osadów głębokooceanicznych dostarczyły bardzo szczegółowych danych o klimacie sięgającym 58 milionów lat wstecz, i nic nie wskazuje na to, by efekt Hiawatha wywołał jakikolwiek globalny wir klimatyczny. Storey powiedział, że wpływ byłby katastrofalny dla rodzimej flory i fauny lasów deszczowych Grenlandii. Mogło to spowodować trzęsienie ziemi o sile 8 lub 9 w pobliżu i mogło spowodować ogromne pożary. Na poparcie tej teorii znaleziono dowody na to, że spod pokryw lodowych wydobywają się starożytne złoża węgla.
„Podejrzewam, że Hiawatha, na ruchomej skali uderzeń asteroid, jest gdzieś pośrodku” – powiedział Storey. Oczekuje się, że kosmiczna skała wielkości tej, która utworzyła krater zderzy się Ziemia Raz na 1 do 2 milionów lat, z 75% szansą, że wyląduje w oceanie zamiast na lądzie.
Teraz, gdy znany jest wiek krateru, powiedział Storey, będzie można szukać w pobliżu osadów tego samego wieku i szukać dowodów na konsekwencje.
Pierwotnie opublikowany w Live Science.
„Nagradzany beeraholik. Fan Twittera. Podróżnik. Miłośnik jedzenia.