Silniki, które napędzają wzrost najwyższych gór świata w niebo, działają głęboko pod skórą planety. Geolodzy mają pewne pojęcie o mechanizmach działania, ale dotychczasowe dowody pozostawiły niewiele miejsca na debatę na temat szczegółów.
Oprócz nowego spojrzenia na poprzednie badania, niedawna analiza nowych danych sejsmicznych zebranych z całego południowego Tybetu dostarczyła uderzającego obrazu gigantycznych sił działających pod Himalajami.
Prześlij Konferencja Amerykańskiej Unii Geofizycznej W grudniu ubiegłego roku w San Francisco badacze z instytucji w Stanach Zjednoczonych i Chinach opisali rozpad indyjskiej płyty kontynentalnej w wyniku jej tarcia o dno euroazjatyckiej płyty tektonicznej znajdującej się nad nią.
Jest to zaskakujący kompromis w stosunku do dwóch modeli obecnie preferowanych jako wyjaśnienia wypiętrzenia Wyżyny Tybetańskiej i masywnego pasma górskiego Himalajów.
W obu przypadkach przyczyną jest zderzenie kawałków skorupy należących do Indii i Eurazji. Począwszy od około 60 milionów lat temu, płyta indyjska została zepchnięta pod swojego północnego sąsiada, niesiona przez strumienie stopionej skały w obrębie płaszcza.
Stopniowo ląd euroazjatycki wznosił się ku niebu na ramionach tonącego olbrzyma, dając nam najwyższe wzniesienia na Ziemi.
Badania gęstości płaszcza i skorupy wskazują, że dość pływająca indyjska płyta kontynentalna nie powinna łatwo zatonąć, co oznacza, że jest prawdopodobne, że zanurzone fragmenty skorupy nadal będą ocierać się o brzuch płyty eurazjatyckiej, a nie pod nią. Zapadła się głęboko w płaszcz.
Inną możliwością jest to, że indyjskie malarstwo zostało zniekształcone w sposób, który spowodował, że niektóre jego części pomarszczyły się i złożyły, a inne zwisały i zapadały.
W zależności od rodzaju preferowanych dowodów i sposobu traktowania danych pojawiają się różne punkty widzenia.
W badaniu przeprowadzonym przez geofizyka z Chińskiego Uniwersytetu Oceanicznego Lin Liu badacze połączyli „górę i dół” Fala S I Dane dotyczące podziału fali ścinającej Z 94 szerokopasmowych stacji sejsmicznych rozmieszczonych z zachodu na wschód w południowym Tybecie i połączonych z wcześniej zebranymi „tam i z powrotem” Dane załamka P Aby uzyskać bardziej szczegółowy obraz dynamiki poniżej.
Ustalili, że płyta indyjska nie tylko kołysała się płynnie pod płytą eurazjatycką, ani nie była zwinięta niczym dywanik na śliskiej podłodze.
Zamiast tego rozpada się, a jego gęsta podstawa odrywa się i zatapia w płaszczu, podczas gdy jaśniejsza górna połowa kontynuuje podróż tuż pod powierzchnią.
Chociaż modele komputerowe sugerują, że grubsze części niektórych płyt mogą pękać w ten sposób, badanie dostarcza pierwszego eksperymentalnego dowodu, że tak się dzieje.
Opis zespołu jest spójny z modelami geologicznymi opartymi na granicach wody źródlanej wzbogaconej helem-3 oraz wzorach pęknięć i trzęsień ziemi w pobliżu powierzchni, które razem potwierdzają poniższą mapę rzezi, na której części starożytnej płyty indyjskiej pojawiają się mniej więcej mniej nienaruszone. , a kolejna rozpada się na głębokości około 100 kilometrów, umożliwiając bazie przekształcenie się w stopione jądro planety.
Posiadanie jasnego, trójwymiarowego opisu granic i granic płyt podczas ich pocierania nie tylko ułatwia zrozumienie, jak nasza powierzchnia wygląda tak, jak wygląda, ale może pomóc w przyszłych metodach przewidywania trzęsień ziemi.
Badanie ma nastąpić w 2023 roku Konferencja Amerykańskiej Unii Geofizycznej. Wersja przeddrukowa badania jest Dostępny online.
„Nagradzany beeraholik. Fan Twittera. Podróżnik. Miłośnik jedzenia.